Колумна на лидерот на Демократската партија на Србите во Македонија Иван Стоиљковиќ за српски Факти:

Има МНОГУ прашања, но ниту еден одговор и ниту едно прашање не ја отсликува состојбата во Македонија подобро од прашањето што новинарката Ана Антевска му го постави на претседателот на Европскиот совет, Шарл Мишел, за време на неговиот неодамнешен престој во Скопје: „Господине Мишел, зошто Европската унија стои зад примитивните барања на Бугарија, која, патем речено, тврди дека нема ниту македонски јазик, ниту македонска нација, додека вие во Европската Унија дозволувате вашите граѓани, меѓу другото, дури и да се изјаснат дали се од машки или женски пол?

Немој да се чудиш, а не знам зошто би бил, Ана не доби одговор од Шерл! Што да се каже, човекот бега како…

А се беше јасно на потпишувањето на Договорот од Преспа, по што следуваше децидна изјава на грчкото МНР дека, меѓу другото, граѓаните на Македонија не треба ни да сонуваат како Македонци да влезат во ЕУ. И токму на тој бран бугарската држава ги впрегна сите свои капацитети во непромисленото бугаризирање на буквално се македонско, и суштински – се што основаа македонските патриоти главно во т.н. до толку омаловаженото “српско време`, па македонските комунисти бесрамно им го украдоа и потоа во рамките на Југославија го изградија како нивно наследство, сурово постапувајќи со нив, но и со нас Србите, до тој степен што за половина век беше најцрната ерес да се декларираш како Србин во Македонија.

Ана Антевска и Шарл Мишел

Сега се чини дека е дојдено време најцрната ерес да биде Македонец во Македонија, а процесот го водат македонските квислинзи и никој друг туку комунистичките миленици Албанците, кои во својата борба за остварување на севкупните албански национални интереси немај милост ниту за Македонците, а камоли за нас Србите или некој друг во Македонија.

Згора на тоа, на несреќните квислинзи на ИЌ, кои беа вовлечени во таа коалиција со разни уцени, традиционално им се дозволува само улога на немашки гласач за срам на својот народ и нивната мајка Србија, само колку да се каже дека и Србите учествуваат во носењето на важни одлуки во Македонија, а тоа што српскиот народ не стои зад нив, кој се грижи.

И што правиме сега?

Сеашното раководство на Македонија кокетно се вклучи во овој процес, не разбирајќи или не сакајќи да разбере дека процесот на историски ревизионизам – кој суштински ги вклучува идните односи меѓу Македонија и Бугарија – не само што значително ќе влијае на решенијата во процесот на пристапните преговори туку дека со тоа ќе отворат стари рани и ќе ја оживее сенката на бугарскиот фашизам, кој денешната македонска држава ја смета за своја територија, македонскиот народ за Бугарски, и ги толкува како романтичен дел од бугарската историја, со сите последици што произлегуваат од таквите еден пристап.

Да ве потсетам на изјавата на Зоран Заев дека Бугарија и Македонија биле поделени за време на Југославија? Истовремено, Србите во Македонија се уште се напаѓаат со сето квислиншко и бугарско оружје.

Поддржувачите на европската интеграција ја оправдуваат секоја отстапка за Бугарија, со спинот дека ќе биде добро за земјата ако македонскиот проблем се внесе во ЕУ, очигледно не разбирајќи дека овие услови оневозможуваат тој проблем некогаш да го премине прагот на ЕУ.

Проблемот со македонските пристапни преговори се третира на мултилатерална основа, бидејќи бугарските барања станаа составен дел од рамковните преговори, односно составен дел на документите на ЕУ и како таков не се третира како спор меѓу Македонија и Македонија. Бугарија, но како спор меѓу ЕУ и Македонија, што дополнително ја оптоварува ситуацијата.

Едноставно, македонската дипломатија не е дорасната на предизвикот со кој се соочува земјава, па влегоа во процес на подготовка на пристапните преговори спротивно на сите утврдени принципи и наместо билатерален пристап, добија пакет.

Процесот беше внесен во пакет со Албанија. Дури во оваа фаза се виде подметнување, па сега без разлика на парламентарното мнозинство, кое е прилично несигурно, процесот на прифаќање на бугаризацијата се одвива без никакви проблеми со оглед на фактот дека сите претставници на албанските партии сесрдно го поддржуваат овој процес бидејќи суштински прифаќајќи го т.н од францускиот предлог само Албанија ги започнува преговорите со ЕУ, додека тоа не е случај со Македонија.

Зошто?

Бидејќи прво мора да влезе во процесот на уставни измени, да ги вклучи Бугарите во македонскиот устав, формулацијата не е позната, но со оглед на коментарите – најверојатно ќе биде некој повисок статус.

Процесот на уставни измени според македонскиот устав трае од пет до шест месеци, а за негова промена е потребно двотретинско мнозинство, кое за парламентарното мнозинство останува недостижно и со помош на сите пратеници Албанци.

Опозицијата има контролен пакет за уставни измени и се чини речиси невозможно тоа да се промени во овој момент.

Од самиот почеток беше јасно дека ваквиот предлог и ваквото однесување на властите ќе предизвика бура од реакции. Во овој момент, постојат две можни насоки на развој.

Првото: властите формално да го прифатат францускиот предлог, да го отворат патот за преговори за Албанија и без спроведување на домашен терен, сепак да не ги започнат пристапните преговори, а со тоа дополнително да го налутат македонскиот народ и да го потресат вашата позиција.

И второто: дека под масовен притисок на јавноста и демонстрации, рушење на македонската Влада и распишување вонредни парламентарни избори.

Опозицијата, на крилата на масовното народно незадоволство, го зголемува притисокот да го отфрли францускиот предлог и да бара нова шанса во некои нови разговори со ЕУ.

Власта, како и секоја октроирана влада, дури и како пиле што врти уште еден круг за да не биде „лесно“, го прифаќа диктатот, иако знае дека по идните избори – кога и да се случат, ќе следи дебакл и процес на „пасокизација“ или судбина на Демократската партија на Борис Тадиќ.

Затоа изгледа речиси неверојатно дека власта наместо да ги намалува тензиите, ги крева влоговите, провоцира и предизвикува конфликти, тајните служби предизвикуваат немири, делови од полицијата се однесуваат како ограбувачи на автопат или незаинтересирани страни, се чини дека се го плаши народот и дава нагоре на протестот, но сето ова предизвикува контраефект, па присуството на граѓаните на улиците секојдневно се зголемува.

Вистинскиот одраз на расположението на јавноста се отсликува со тоа што преку 200 истакнати јавни личности, академици, професори, историчари, правници, писатели, уметници, економисти и други, вчера со писмо му се обратија на македонскиот претседател изразувајќи ги своите ставови во врска со т.н. – наречен француски предлог, драматичен повик, ќе цитирам еден дел од:

„Му ставивте француска јамка околу вратот на македонскиот народ, со крајниот договор меѓу Македонија и Бугарија и ве повикуваме во ова политички злобно време на почетокот на 21 век, да не бидете актер во политичко уништување на македонскиот народ и државата“.

И така, по триесет години независност, историјата се врати на македонскиот простор за да не потсети сите дека секогаш и секаде, после секој историски нереален, надреален и надуен оптимизам, следи тежок и долг мамурлак…